Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

για το ΝΙΚΟ


ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ EN ZΩΗ ΦΙΛΟ..

Ραφαήλ, ολίγους στίχους σε ζητούν,
για επιτύμβιο του ποιητού Αμμόμη να συνθέσεις.
Κάτι πολύ καλαίσθητον και λείον. Συ θα μπορέσεις.
Είσαι ο κατάλληλος, να γράψεις ως αρμόζει  για τον ποιητή  Αμμόμη, -τον δικό μας.

Βέβαια θα πεις για τα ποήματά του,
αλλά θα πείς και για την εμορφιά του,
 για τη λεπτή εμορφιά που αγαπήσαμε.

Πάντοτε ωραία και μουσικά τα ελληνικά σου είναι.
Όμως τη μαστοριά σου όληνα τη θέμε τώρα.
-Ραφαήλ, οι στίχοι σου έτσι να γραφούν,
που ν΄ αχουν, ξέρεις , από τη ζωή μας, μέσα των.
Που κι ο ρυθμός κ΄η κάθε φράσις να δηλούν
που γι’Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός.



Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ    1917
Για τον Αμμόνη, που πέθανε 29 ετών,στα 610.



Αλεξανρινοί εδώ, είναι οι κινηματογραφιστές, οι  παλαιότεροι επιζώντες πλέον, που  πάνω από μισό αιώνα τώρα, συμπλέουν  στην άγρια  μαγική θάλασσα του ελληνικού κινηματογράφου,

 Ο Νίκος φύτρωσε στον ελληνικό κινηματογράφο σαν ένα απροσδόκητο δικοτυλήδονο στο φωταγωγό λαϊκής πολυκατοικίας, ανάμεσα σ΄απόνερα και σαπουνάδες από αποξιρίδια ποδιών παρθένων κοριτσιών..
Τον θυμάμαι στο ΑΣΤΥ –αιώνια Χαρμήδιο έφηβο -στην κινηματογραφική λέσχη της Αγλαϊας- να βλέπει τον «κλέφτη των ποδηλάτων» με ένα κορίτσι- όνειρο δίπλα του:Την Μαργαρίτα Παπαγεωργίου.  «Σαν υψηλός και τέλεια ωραίος έφηβος , με τη χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια».Ο νεορεαλισμός τότε μας είχε κατακτήσει και ο Νίκος γύριζε τη Μαγική του Πόλη  σε μιά παραγκογειτονιά. Απαραίτητη προϋπόθεση ήτανε η παράγκα.Η Ιταλία και η Ελλάδα κατεδαφισμένες μετά τον πόλεμο.Η Ιταλία όμως;είχε μια μεγάλη κινηματογραφική παράδοση σε κουλτούρα, μέσα, παιδεία, τεχνικούς, σκηνοθέτες και κεφάλαια που η Ελλάδα δεν έχει αποκτίσει ακόμα και σήμερα.
Η ιταλία είχε σπουδαία σχολή κινηματογράφου, είχε βγάλει γεννιές άξιων κινηματογραφιστών, είχε και το βατικανό να προσφέρει την πνευματική και υλική του βοήθεια, κι ακόμα τεράστια στούντιο και εργαστήρια, κέντρα έρευνας, όπως το ινστιτούτο λούτσε  και το θεωρητικό περιοδικό cιnema, που εκεί φάνηκαν τα πρώτα κείμενα για το νεορεαλισμό, στην δεκαετία του 20 κιόλας.
Είχε το φεστιβάλ  Βενετίας από 1922,τη «μόστρα», όταν εμείς εδώ είχαμε μια ανύπαρκτη και παρολ΄αυτά κατεδαφισμένη κινηματογραφία  που μετά βίας και με αυτοσχέδιους μηχανισμούς φανατικών πιονιέρων,ερευνητών του γιουσουρούμ, καταφέρναμε, με χίλια βάσανα, να επεξεγαστούμε ένα πανάκριβο κομμάτι φιλμ διάρκειας 4 λεπτών.
Είχαμε ένα απόλυτα εχθρικό κράτος  και έναν εσμό προοδευτικών δημοσιογράφων που ζητούσαν να καεί
«ο Δράκος» στο σύνταγμα.
 Θα πρέπει κάποτε να γραφεί μια ιστορία της γηγενούς τεχνολογίας του κινηματογράφου μας με τίτλο «΄η συμβολή του γιουσουρούμ στην ανάπτυξη της τεχνολογίας του «ελληνικού κινηματογράφου»...


Όμως μέσα σ΄αυτές τις ακραία ελληνο-νεορεαλιστικές συνθήκες,-πραγματικές κι όχι φιλμικές-, ο νεαρός μαχητής  Νίκος, γύρισε τη «μαγική του πόλη»,αυτοσχεδιάζοντας και ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον κινηματογράφο, συνθέτοντας πάντα έξοχα πλάνα, μέσα απ΄το βιζέρ μιας κάμερας